Na zijn middelbareschooltijd volgde Bas van Bommel een opleiding tot klassiek pianist. Hij was er vast van overtuigd een leven als concertpianist te zullen leiden. Pas aan het einde van deze studie begon zijn oude liefde voor de klassieke talen steeds belangrijker te worden. Van Bommel ging zich daarom naast zijn ‘echte werk’ als pianist toeleggen op de oude letteren. Het omslagpunt was toen hij ging lesgeven in de klassieke talen op de middelbare school, een vak waarin hij een bijzondere passie vond. Later kon hij naar de universiteit, waar het lesgeven ook één van zijn centrale bezigheden is.

Sinds zijn baan in het middelbaar onderwijs interesseert Van Bommel zich in het bijzonder voor het ‘waarom’ van onderwijs: de motivering van de academisch onderwijs, vormingsidealen (onderwijsidealen) überhaupt en hoe deze in de loop van de tijd veranderen. Een heel persoonlijke interesse en zorg van Van Bommel is daarbij de teloorgang van de eeuwenoude humanistische onderwijstraditie die het Europese continent tot ca. 1930 kenmerkte en daarna pas op de plaats moest maken voor het moderne wetenschaps- en onderzoeksconcept. Hij is van mening dat de vervanging van de oude humanistische idealen door de moderne idealen een onschatbaar verlies betekent voor de universiteit.

Deze fundamentele kritiek op de moderne universiteit heeft Van Bommel gepresenteerd in zijn artikel ‘De teloorgang van algemeen menselijke vorming’ in de bundel Waartoe is de Universiteit op Aarde? van Ad Verbrugge en Jelle van Baardwijk (2014, Boom Uitgevers). In de aanloop naar het gesprekscollege wordt dit artikel beschikbaar gesteld.